Als de mist van de retinitis pigmentosa plotseling alle navigatie verbiedt, als foto’s en boeken stom worden, als er alleen nog een beeldschermloep overblijft “om berichten te lezen”, komt de kunstenaar in opstand, pakt zijn potlood en tekent instinctief een boot. Dag na dag, aarzelend, dan steeds duidelijker, construeert zijn lijn een maritieme wereld waarin hij de wind in de zeilen, het geschreeuw van de meeuwen en de vuurtoren aan het eind van de gieken terugvindt.
Net als gisteren ging de passie de open zee op als eerbetoon aan uitzonderlijke zeilers als Charles Bertels, Eric Tabarly en Erwan Quéméré, die zijn voorbeelden, leraren en vrienden waren.
De tijd kwam voor tentoonstellingen, en zo veel mogelijkheden om te reizen om liefhebbers van de zee te ontmoeten, om weer over ‘zeilen’ te praten, maar ook om een boodschap van hoop te verspreiden naar degenen die, net als hij, niet langer de glimlach op de gezichten van hun dierbaren konden zien.